کهن دیارا دیاریارا به عزم رفتن دل ازتو کندم

کهن دیارا دیاریارا به عزم رفتن دل ازتو کندم

ولی ندانم اگر گریزم کجا گریزم وگربمانم کجا بمانم

نه پای رفتن نه تاب ماندن چگونه گویم درخت خشکم

عجب نباشد اگر تبرزن طمع به بندد به استخوانم

دراین جهنم گل بهشتی چگونه روید؟چگونه بوید؟

من ای بهاران زابر نسیان چه بهره گیرم که خود خزانم

صدای حق را سکوت باطل درآن دل شب چنان بکوبد

که تا قیامت دراین مصیبت گلو فشاردغم زمانم

کبوتران را به گاه رفتن سرنشستن به بام من نیست

که تا پیامی به خط جانان زپای آنان فروستانم

سفینه دل نشسته درگل چراغ ساحل نمی درخشد

دراین سیاهی سپیده ای نیست که چشم حسرت دراو نشانم

الا خدایا گره گشایا به چاره جویی مرا مدد کن

بودکه برخود دری گشایم غم درون را برون کشانم

چنان سرا پا شب سیه را به چنگ ودندان درآورم پوست

که صبح عریان به خون نشیند برآستانم برآستانم

کهن دیارا دیاریارا به عزم رفتن دل ازتو کندم

دلی جز آنجا وطن گزیدن نمی توانم نمی توانم